Wyżeł niemiecki

Wyżeł niemiecki

Autorem artykułu jest megi

Historia wszystkich wyżłów krótkowłosych sięga prawdopodobnie czasów Imperium Rzymskiego, kiedy to na terenach Półwyspu Liberyjskiego i Bałkańskiego osiedliły się germańskie plemiona Wizygotów.

W czasie polowań wyżły były wykorzystywane od wieków. Miały najpierw wystawić ptaki, a następnie zbliżyć się do nich, wyszukiwać i aportować postrzałki. Przodkiem rasy był staroniemiecki wyżeł o krótkiej sierści, który podobno wywodził się od psów myśliwskich w XVII i XVIII w. we Francji i Włoszech. Odznaczał się bardzo mocną budową ciała, wolnymi chodami i flegmatycznym usposobieniem.

Wyżeł niemiecki krótkowłosy ma duży temperament, jest pewny siebie, zrównoważony, energiczny, z ogromną pasją myśliwską. Na co dzień czuły i spokojny, w terenie zmienia się nie do poznania - staje się psem szybkim, zawziętym i całkowicie pochłoniętym pracą. Chętnie się podporządkuje właścicielowi. Z reguły nie przejawia skłonności do dominacji, ale jeśli człowiek okaże się słabym i nieudolnym przewodnikiem, chętnie przejmie kontrole w rodzinie. Z natury łagodny i przyjacielski, dobrze dogaduje się z dziećmi i jest doskonałym kompanem do zabaw. Jednak z uwagi na swoją wielkość i ruchliwość bywa mało ostrożny, dlatego jego kontakt z maluchami najlepiej nadzorować. Może dzielić dom z innymi psami. Bez problemu zaakceptuje kota, jeśli pokażemy mu, że są one członkami stada. Wyżeł niemiecki może mieszkać wszędzie, ale wymaga dużo ruchu.

Jest psem stworzonym do działania i nie znosi nudy. Nie wystarczają mu spacery na smyczy, codziennie powinien mieć możliwość swobodnego biegania przez godzinę lub dwie. Może również towarzyszyć biegaczowi lub rowerzyście. Wyżeł niemiecki jest pomocnikiem myśliwego pracującego zarówno przed strzałem jak i po nim. Cechuje go między innymi wytrzymałość, wytrwałość, silna pasja myśliwska, szybkie chody (potrafi pracować nieustannie przez kilka godzin). Doskonale sprawdza się w suchym terenie, w wodzie i na obszarach bagiennych - gorliwie wyszukuje zwierzynę w niedostępnych zaroślach. Wykorzystuje się go również jako tropowca do polowania w lesie na drobną i grubą zwierzynę oraz drapieżniki. Wyżeł niemiecki krótkowłosy to pies dla ludzi aktywnych, lubiących kontakt z przyrodą. Wymaga szkolenia, konsekwentnego wychowania, dużo ruchu i odpowiedniego zajęcia.

---

megi

http://mojegotowanko.blogspot.com/

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jak dbać o Yorki

Jak dbać o Yorki

Autorem artykułu jest megi

We wczesnym okresie życia yorki mogą być bardzo osowiałe, osłabione i mogą być otępiałe. Oczywiście bardzo często następuje spadek poziomu cukru we krwi.

Co zrobić żeby nasz pupil miał bardzo ładną sierść? W przypadku naszych yorków bardzo ważną sprawą jest pielęgnacja i regularne kąpiele w specjalnych preparatach do pielęgnacji piesków. Po każdej kąpieli nakładamy na sierść yorka specjalny balsam i spryskujemy go specjalnym kosmetykiem. Należy najpierw rozczesać włosy, susząc ich ciepłym strumieniem powietrza. Pieski z długim włosem należy spinać, aby się nie kołtuniły.

Włosy modelujemy w bombkę dopiero na gumce zawiązujemy kokardkę. W sklepach zoologicznych można kupić specjalne gumki do robienia papilotów u yorka. Pierwszy raz przyzwyczajamy do noszenia papilotów wtedy kiedy włos podrośnie. Należy pamiętać że oddzielnie należy założyć papilot na brodę i wąsy. Bardzo ciężko jest założyć papilot na ogon, gdyż jest on obcinany. Przy pa pilotowaniu włosa na ogonie nie można zakładać gumki. Są szampony które przeznaczone są do długiej sierści, które zawierają lanolinę i proteiny. Bardzo ważne jest żeby nie rozczesywać sierści na sucho. Do tego służą preparaty w spreju które rozczesują sierść.

Żeby pieski miały ładny włos należy czesać ich raz dziennie. Jeśli nie możemy sobie poradzić z długością włosa udajmy się do psiego fryzjera. Po każdym spacerze powinliśmy dokładnie obejrzeć naszego pupila i oczyścić z drobnych nieczystości. Zęby mleczne u yorków wypadają od czwartego do ósmego miesiąca życia. Bardzo często gdy wypadają zęby mleczne pojawiają się zęby stałe. Bardzo dużym błędem jest podawanie przez dłuższy okres pokarmu rozdrobionego, który ma zły wpływ na uzębienie naszego yorka. W okresie wymiany zębów powinno się podawać kości wołowe, gdyż nasz szczeniak jeśli chce ogryżc powoduje naruszenie zębów mlecznych.

---

megi

http://mojegotowanko.blogspot.com/

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Yorki

Yorki

Autorem artykułu jest megi

Historia rasy york, która powstała najprawdopodobniej w XVIIIw w Angil. Słyszy sie ze Yorki dzięki swojej długiej sierści służyły tkaczom do wycierania tłustych rąk od pracy.

Prawdopodobnie rasa ta powstała dzięki tkaczom z Angli i Szwecji którzy osiedlili sie w XVIII wieku, w hrabstwie Yorkshire. Z przywożonych ras terrierów wyhodowali oni odrębną rasę.

Przodkami yorka były takie rasy jak: szkocki terrier, manchester terrier, clydestale, paisley, waterstide. Nowa rasa stała sie tak popularna że doprowadziła do zaniku niektórych ras będących przodkiem yorka. Budowa ówczesnego yorka była inna niż dzisiaj. Był on dłuższy i cięższy, ważył ok 4- 6 kg. Przez długi czas yorkom obcinano ogony, na szczęście ten proceder został zabroniony.

Yorki służyły także do zwalczania szczurów kopalnianych, były psami myśliwskimi i polowały na drobną zwierzynę i gryzonie. Rase York uznano w 1886r, yorki miały wtedy kopiowane uszy, zabieg ten zabroniono w 1895. Rasa ta stała się bardzo popularna po II wojnie światowej i dziś jest jedną z najpopularniejszych ras na świecie. Mimo swoich małych rozmiarów, york jest typowym terrierem o wielkim temperamencie i nie mniejszym sercu, a to ze względu na swój zawadiacki charakter, zdarza sie ze yorki obszczekują większe psy. Yorki wskazują pewien stopień niezależności i samowolności jako że były to psy myśliwskie chętnie pobiegną w poślizg za zdobyczą, dlatego yorka należy spuszczać ze smczy żeby mógł sie wybiegać. Yorki uwielbiają ruch i należy im to zapewnić. Zdarza się że yorki biegają z pokoju do pokoju. Pomimo swych małych rozmiarów Yorki mają niespożyte siły, przy małej dawce ruchu na dworze rozładowują swą energie.

---

megi

http://mojegotowanko.blogspot.com/

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Psy Japońskie

Psy Japońskie

Autorem artykułu jest RobertK RobertK

artykularnia_import

Psy japońskie (Nihon ken) to 6 ras oficjalnie uznanych w Japonii za rasy ojczyste, tzn, takie które za swoich podstawowych przodków posiadają psy pochodzące z wysp japońskich. Są to: Akita Inu, Hokkaido Inu, Kai Inu, Kishu Inu, Shiba Inu oraz Shikoku Inu.

Za wyjątkiem Shiba Inu, wszystkie obecnie noszą nazwy pochodzące od nazw prowincji japońskich w których zostały wyhodowane.

Przyrostek Inu oznacza w języku japońskim po prostu pies, w języku tym występuje także drugie określenie psa - Ken. Ken używany jest w momencie gdy mówimy o jakimś konkretnym psie, a termu Inu używamy zazwyczaj do określania bliżej nie sprecyzowanego psa. W języku potocznym o wiele częściej używany jest termin Ken.

Oprócz wymienionych powyżej ras, na świecie wyróżnia się obecnie jeszcze pięć ras psów, które zostały ukształtowane w Japonii, jednak na bazie psów sprowadzonych do tego kraju. Są to Japoński Chin, Szpic Japoński, Japoński Terrier, Tosa Inu (Japoński Pies Bojowy) i Akita Amerykańska.

Wszystkie rodzime Psy Japońskie mają charakterystyczny, podobny wygląd (pies w typie szpica z zakręconym ogonem), ale są oceniane według własnych, wyróżniających je cech morfologicznych (budowa fizyczna) i charakteru. Od roku 1931 były stopniowo uznawane za japońskie pomniki przyrody (tennen kinenbutsu).

Rodzime rasy Japońskie dzieli się na 3 kategorie:

Rasy małe:

(Shiba Inu)

- Wysokość: pies 39,5 cm; przedział 38-41 cm; suka 36,5 cm; przedział 35-38 cm;

- Waga: pies 8-11 kg; suka 7-9 kg;

Rasy średnie:

(Kishu Inu, Shikoku Inu, Hokkaido Inu, Kai Inu)

- Wysokość: pies 52 cm; przedział 40-55 cm; suka 49 cm; przedział 46-52 cm;

- Waga: pies 17-23 kg; suka 15-18 kg;

Rasy duże:

(Akita)

- Wysokość: pies 67 cm;przedział 64-70 cm; suka 61 cm; przedział 58-64 cm;

- Waga: pies 35-45 kg; suka 35-45 kg;

Podobnie jak i w wielu innych dziedzinach życia w których dążą do perfekcji, Japończycy postanowili stworzyć psa idealnego. I należy przyznać, że im się to udało. Shiba Inu – jest obecnie najpopularniejszym psem japońskim w Japonii, rocznie rodzi się około 100,000 szczeniąt, najlepsze egzemplarze psów są w Japonii otaczane czcią równą czci koni arabskich w Arabii Saudyjskiej. Shiba Inu są psami idealnymi do życia w gigantycznych miastach japońskich. Są ekstremalnie czyste, bardzo przywiązane do swojej ludzkiej rodziny, a jednocześnie na tyle niezależne i samodzielne, by nie tęsknić gdy właściciele przebywają w pracy.

„Mały samuraj” – tak często mawia się o shiba inu, nawiązując tym samym to ich większych „kuzynów” – Akita Inu. „To pies który nie zdaje sobie sprawy ze swoich niewielkich rozmiarów”, mawiają często ich właściciele. To prawda. Mimo drastycznej różnicy w wielkości, charakter shiba inu bardzo przypomina charakter akit. To psy twarde, nieufne wobec obcych ludzi, mogą być agresywne wobec nieznajomych zwierząt. Z reguły shiba inu rzadko okazuje lęk przed większymi psami, zapomina o swoich rozmiarach i dzielnie staje do konfrontacji. Niewiele osób odważy się wejść na teren pilnowany przez groźnie szczekającego shibę.

---

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Golden Retriever

Golden Retriever

Autorem artykułu jest Dariusz Biernat

Rasa Golden Retriver pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja).
Wcześniej psy były nazywane żółtymi (yellow).
GOLDEN RETRIEVER jest psem myśliwskim, towarzyszącym przyjacielem rodziny.
Rasa Golden Retriver pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja).
Wcześniej psy były nazywane żółtymi (yellow).
GOLDEN RETRIEVER jest psem myśliwskim, towarzyszącym przyjacielem rodziny.

Goldeny posiadają łagodny charakter, są towarzyskie, potrzebują bliskiego kontaktu z człowiekiem.
Psy tej rasy są urodzonymi aporterami, cechuje je posłuszeństwo i energiczność, uwielbiają pływać.

W 1913r otwarto dla nich odrębną księgę hodowlaną, gdzie zostały opisane jako złociste i żółte retrieviery.

W Polsce goldeny zyskały na popularności w latach 80.

Goldeny są dużymi psami, osiągają następujące rozmiary i wagę:

Psy: 56-61 cm, 29-34 kg
Suki: 51-56 cm, 26-29 kg

Ich średni czas życia to 14-16 lat

Rasa ta ma genetyczne skłonności do dysplazji, choroby zwyrodnieniowej stawów. Dlatego decydując się na zakup warto przejrzeć zarejestrowane HODOWLE GOLDEN RETRIEVER, aby uniknąć tej jakże często występującej choroby. Hodowca powinien okazać do wglądu badania rodziców w kierunku dysplazji, jeżeli rodzice byli zdrowi istnieje duże prawdopodobieństwo, że ich potomstwo będzie zdrowe. Warto nadmienić, że dysplazja zdarza się również u goldenów po zdrowych rodzicach. Czynnikiem, który może doproowadzić do dysplazji może być nieprawidłowa dieta. Goldeny nie mogą posiadać nadwagi i należy dbać o ich kondycję, gdyż nadwaga dodatkowo obciąża stawy.

Goldeny to psy towarzyszące i bardzo mądre, szybko się uczą, nadają się do dogoterapii oraz mogą być bardzo przydatne dla osób niepełnosprawnych i niewidomych jako "pies przewodnik".

Aby w pełni wykorzystać potencjał psa należy pomyśleć o jego prawidłowym wychowaniu już w wieku szczenięcym. Na tym etapie socjalizacja jest najważniejsza. Dlatego, jeżeli chcesz, aby Twój pies był inteligenty przygotuj się przed jego nabyciem, tak aby nie zmarnować tego czasu. Umów się z osobą zajmująca się zawodowo tresurą psów, aby wytłumaczyła Ci w jaki sposób masz swojego szczeniaka traktować (metoda pozytywnych wzmocnień), w żadnym wypadku nie należy psa karcić, a jedynie nagradzać za pozytywne zachowanie. Agresja rodzi agresję. Jeśli chcesz, aby pies Cie kochał i słuchał a nie był zastraszony, nie karć go. Możesz również, zaopatrzyć się przed zakupem szczeniaka, w KSIĄŻKI GOLDEN RETRIEWER, gdzie dowiesz się więcej o tej wspaniałej rasie.
---

Galeria Don Diega

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

5 popularnych ras psów

5 popularnych ras psów

Autorem artykułu jest Dariusz Dłużeń

Chciałbym państwu przybliżyć 5 ostatnio popularnych ras psów w naszym kraju razem z ich zaletami i wadami.
Jamnik

Istnieją trzy odmiany jamnika: krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy. Wszystkie odmiany słyną ze swojego charakteru. Uważa się, że jamniki to najbardziej złośliwe psy. Bardzo mocno przywiązane do właściciela, są znane przypadki kiedy psy te oddawały za niego życie. Jednak, żeby zasłużyć na takie poświęcenia trzeba bardzo uważać, żeby nie zrazić do siebie psa. Już podniesienie głosu lub lekka reprymenda potrafią obudzić w nich ogromną agresję. Potrafią rzucić się na właściciela a także na innych ludzi i zwierzęta. Ponowne wkupienie się w łaski tych wrażliwych zwierząt może okazać się niemożliwe. Psy te są bardzo pamiętliwe i potrafią zemścić się za każdą zniewagę nawet po wielu miesiącach czy latach. Często spotykane jako psy do towarzystwa, jednak nie powinny mieć kontaktu z dziećmi. Są bardzo nerwowe i mogą zaatakować bez powodu. Tresura jest bardzo trudna i uciążliwa. Zaleca się korzystanie z fachowych porad.

Bernardyn

Początków tej rasy należy szukać w imperium rzymskim, w czasach kiedy rzymianie sprowadzili w alpy molosy. Psy te w skutek krzyżowania się z miejscowymi odmianami i z powodu ostrzejszych warunków klimatycznych przekształciły się w psy od których pochodzą min. bernardyny i szwajcarskie psy pasterskie. Nazwa ich bierze swe korzenie od klasztoru usytuowanego na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Mnisi wyhodowali bernardyny około XVII wieku z myślą o ratowaniu i prowadzeniu ludzi w górach. Do dzisiaj służą ludziom jako psi ratownicy w górach. Są to potężne, masywne i silne psy. Osiągają około metra wysokości i około 130 kilogramów wagi. Bernardyny są znane ze swojego spokoju i lojalności. Są bardzo przyjacielskie i opiekuńcze. Nadają się do zabawy z dziećmi. Wyróżnia je wysoka inteligencja, są posłuszne swojemu panu.

Beagle

Beagle to dosyć stara rasa angielskich psów gończych. Powstała w XIV poprzez skrzyżowanie harrierów i francuskich psów gończych z terrierami. Przez wieki używana do polowań na lisy i zające. Polowanie polegało na szczuciu zwierzęcia całą sforą psów. Beagle to najmniejsze psy gończe na świecie, mają niską i krępą budowę ciała. Osiągają maksymalnie 40 centymetrów wysokości i około 14 kilogramów wagi. Wesołe i żywe usposobienie, uwielbiają długie spacery. Jeżeli nie zostaną im zapewnione przez właścicieli mają tendencję do uciekania. Grozi im otyłość jeśli nie dostaną odpowiedniej dawki ruchu. Uwielbiają zabawę z dziećmi więc są idealnym towarzyszem każdej rodziny. Podatne na infekcje uszu z powodu długich i oklapłych uszu, należy zwrócić szczególną uwagę na pielęgnację tych części ciała. Psy te żyją około osiemnastu lat.

Amerykański cocker spaniel

Amerykański cocker spaniel, pies aportujący, świetnie spisujący się na polowaniach. Powstał przez zmniejszenie rozmiarów ciała angielskich cocker spanieli. Początków tej rasy należy szukać w końcu XIX wieku, po sprowadzeniu spanieli angielskich na kontynent amerykański. Dążono do ich zmniejszenia, ponieważ w ameryce polowano na mniejsze ptactwo niż na starym kontynencie. Obecnie osiągają wysokość około 38 centymetrów i wagę około 13 kilogramów. Psy te są bardzo ruchliwe, przyjacielskie i łagodne. Świetnie nadają się do roli psów rodzinnych, do towarzystwa. Psy te ze względu na swoje usposobienie nadają się na pupili nawet najmłodszych dzieci. Długa sierść wymaga częstego szczotkowania a wrodzona aktywność domaga się sporej dawki ruchu. Każda osoba której brakuje motywacji do częstych ćwiczeń powinna sobie sprawić tego pieska.

Alaskan malamute

Alaskany należą pierwotnych ras. Hodowane jako pies pociągowy przez tubylcze ludy ameryki północnej. Jedna z najstarszych ras psów. Zwiększyła swoje rozmiary po okresie tzw. gorączki złota w Ameryce. Przedstawiciele tej rasy byli krzyżowani z psami przybyszów z Europy i innych części świata, by zwiększyć ich siłę i wytrzymałość. Pomimo zwiększenia rozmiarów ciała, zmianie nie uległ ich wygląd, umaszczenie ani cechy charakteru. Obecnie osiągają ok. 65 centymetrów w kłębie i ważą maksymalnie 45 kilogramów. Obecnie nadal wykorzystywane są jako psy zaprzęgowe, przeważnie w sportach takich jak: wyścigi zaprzęgów, uciągi, skijoring lub skijöring (pies ciągnący człowieka na nartach), canicross (bieg z psem) i bikejoring (pies ciągnący człowieka na rowerze). Coraz częściej spotyka się je jako psy rodzinne lub reprezentatywne. Wymagają sporej codziennej dawki ruchu.

Proszę o nie podmienianie moich linków partnerskich
---

Odwiedź strony autora artykułu: Szybka nauka i Motywacja

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Husky syberyjski, owczarek niemiecki – drzemiący potencjał

Husky syberyjski, owczarek niemiecki – drzemiący potencjał

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

Wielu osobom, decydującym się na hodowle psa, nawet przez moment nie przyjdzie do głowy myśl wyboru rasy czworonoga o małych gabarytach. Przedstawiciele odmiany większych rozmiarów często są bardziej funkcjonalne, sprawdzają się w powierzonych im odpowiedzialnych zadaniach. Rola odgrywana w pomaganiu ludziom jest nie do przecenienia.
Wielu osobom, decydującym się na hodowle psa, nawet przez moment nie przyjdzie do głowy myśl wyboru rasy czworonoga o małych gabarytach. Przedstawiciele odmiany większych rozmiarów często są bardziej funkcjonalne, sprawdzają się w powierzonych im odpowiedzialnych zadaniach. Rola odgrywana w pomaganiu ludziom jest nie do przecenienia. Drobny York, shih tzu, ratlerek czy pekińczyk nie ułatwi pracy służbom ratowniczym, mundurowym, nie poprowadzi ociemniałych. Odwaga, siła, inteligencja jaką odznacza się husky syberyjski oraz owczarek niemiecki umożliwiają im dokonywanie wielu niezwykłych rzeczy, będąc wciąż niezastąpionymi w powierzanych im czynnościach.


Umiejętności jakimi obdarzony jest owczarek niemiecki pozwalają mu świetnie realizować wsparcie zespołom policji, wojskowych. Doskonały zmysł powonienia, słuch mogą być wykorzystywane podczas tropienia ludzi, analizowania materiałów chemicznych, identyfikacji osób. Nie można nie wspomnieć o ich szybkości, sile oraz agresywności utrzymywanej w równowadze dzięki między innymi wypełnianiu poleceń opiekuna. Za sprawą wyróżniającej go czujności, opiekuńczości, przeplatanej z wiernością owczarek niemiecki użyteczny był dawniej w wypasie owiec. Możliwe, że przyszłość przyniesie przedstawicielom tej rasy inne praktyczne dla człowieka zastosowania swojego usposobienia i warunków fizycznych. Z pewnością zawsze pozostanie cierpliwym towarzyszem życia właściciela oraz stróżem jego dobytku.


Również husky syberyjski cieszy się podobnym zaufaniem u ludzi. Ma radosne usposobienie i chętnie przebywa w centrum uwagi. Choć słabiej nadaje się do pilnowania dóbr materialnych niż owczarek niemiecki, jest niemniej chętnie hodowany właśnie dzięki łagodnemu usposobieniu oraz towarzyskości. Niezależność, upór przedstawicieli tej rasy przyczynia się do dłużej trwającej tresury, która wydaje się być dla nich doskonałą formą rozrywki. Pod względem kondycji fizycznej nie przewyższa ich żaden przeciętny owczarek niemiecki. Husky syberyjski dzięki wytrzymałości na mróz oraz nawet wielogodzinne obciążenie sprawdza się w psich zaprzęgach. W czasie biegu budzi się w nich duch walki, który sprawia, że z taką gorliwością trenują w oczekiwaniu upragnionego sezonu. Są niezwykle energiczne, a siła ich uciągu wciąż zaskakuje jurorów. W Polsce dopiero od 1991 roku niejeden husky syberyjski w psim zaprzęgu mógł oficjalnie pokazać się podczas wyścigu. Obecnie na obszarach tajgi ludzie nadal korzystają z zaprzęgów, które często są po prostu nie do zastąpienia w niesprzyjających warunkach geologicznych i atmosferycznych.


Trzymanie pieczy nad zwierzakiem, kształtowanie jego charakteru, rozwijanie wrodzonych zdolności nie muszą być prowadzone tylko dla własnych korzyści. Rzadko uświadamiamy sobie jaką rolę może odegrać owczarek niemiecki i husky syberyjski także w życiu innych ludzi, zapominając o drzemiącym w nich potencjale.
---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Owczarek niemiecki i yorki – odmienne rasy

Owczarek niemiecki i yorki – odmienne rasy

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

Należący do psów pasterskich owczarek niemiecki i zabawne, rozkoszne yorki wydają się należeć do ras pełnych przeciwieństw. Nie dziwi zatem prawidłowość, iż miłośnicy jednej odmiany nie preferują zbytnio drugiej.
Należący do psów pasterskich owczarek niemiecki i zabawne, rozkoszne yorki wydają się należeć do ras pełnych przeciwieństw. Nie dziwi zatem prawidłowość, iż miłośnicy jednej odmiany nie preferują zbytnio drugiej. Często uwielbiane i pożądane cech wyglądu czy zachowania charakteryzujące naszego pupila są u drugiej rasy kompletnie nieobecne.

Owczarek niemiecki do dziś jest ikoną psa posłusznego, odważnego, opanowanego, który świetnie nadaje się do odpowiedzialnych zadań. Fani chcąc ukazać rasę z jak najlepszej strony podkreślają jego inteligencję, bystrość, szybkość uczenia się. Nie sposób zaprzeczyć, iż yorki pod tym względem nie dorównują swoim alzackim krewnym. Również siła oraz szybkość jaką może poszczycić się owczarek niemiecki znacznie przewyższają kondycję i skromniejszą posturę przedstawicieli rasy yorkshire terier.

Dziś mało kto pamięta, że yorki należące do terierów miniaturowych pomagały ludziom w tępieniu myszy a nawet szczurów. Dużą zaletą i przewagą tych psów jaka zaznaczają co poniektórzy alergolodzy jest znacznie zmniejszona ekspozycja właścicieli na psie alergeny, dzięki stale rosnącemu, niewypadającemu owłosieniu. Z uwagi, iż nie posiadają podszerstka, czyli gęstego, miękkiego futra pod włosami, narażone są na niskie temperatury. Yorki powinny być zatem chronione przed wychłodzeniem organizmu w okresie jesiennym i zimowym. Ubranka dla psów często komiczne oraz jaskrawe stają się niekiedy obiektem kpin osób jakie zjednał sobie bardziej odporny na mrozy owczarek niemiecki. Również przez ubogą rolę jaką mogą odgrywać w społeczeństwie klasyfikuje się je na dość niskim poziomie użytkowości. W dzisiejszych czasach yorki hodowane są praktycznie wyłącznie w celach towarzyskich, reprezentacyjnych lub komercyjnych.

Jednak bez względu na drobne niedogodności charakteru czy fizycznej natury, jakie posiadają owczarek niemiecki i yorki, fani tych psów i tak decydują się na ich hodowlę oraz opiekę. Nie sposób przecież zagorzałym miłośnikom wyperswadowań uczucia do ulubionej rasy.
---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Berneński pies pasterski - pies do zadań specjalnych

Berneński pies pasterski - pies do zadań specjalnych

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

Berneński pies pasterski rodem ze Szwajcarii jest przykładem prawdziwego przyjaciela człowieka. Ten mocny, duży, bujnie owłosiony czworonóg od lat świetnie sprawdza się w powierzonych mu odpowiedzialnych zadaniach.

Berneński pies pasterski rodem ze Szwajcarii jest przykładem prawdziwego przyjaciela człowieka. Ten mocny, duży, bujnie owłosiony czworonóg od lat świetnie sprawdza się w powierzonych mu odpowiedzialnych zadaniach. Pomaga ludziom w terapii osób niepełnosprawnych oraz pełni rolę psa towarzyszącego, tropiącego, ratowniczego czy stróżującego. Jego wszechstronne predyspozycje wynikają w dużej mierze z inteligencji, lotności umysłu i troski o innych.

Specjalnie szkolony berneński pies pasterski sprawdza się w roli opiekuna zarówno dla niesłyszących osób, którym wskazuje źródła dźwięku w domu czy poza nim, jak również dla niewidomych jako przewodnik. Dodatkowo podczas odpowiedniej tresury przedstawiciele rasy uczą się reagować na zaostrzenie objawów u przewlekle chorych pacjentów poza szpitalem, włączając alarm czy sprowadzając pomoc. Wyjątkowo cierpliwe chronią swoich właścicieli przed niebezpieczeństwem nie opuszczając ich w trudnych sytuacjach. Dzięki łagodności, towarzyskości, czułości berneński pies pasterski nadaje się do terapii niepełnosprawnych dzieci. Jest wysoce tolerancyjny w stosunku do wszelkich zachowań najmłodszych, a co ważne potrafi czerpać radość z bliskich kontaktów z zainteresowanymi nim ludźmi.

Rozwinięty zmysł węchu pozwala wykazać się w tropieniu, a czujność i bezzwłoczna sygnalizacja zaniepokojenia umożliwia aktywne stróżowanie. Berneński pies pasterski jest przez wielu właścicieli domków jednorodzinnych doceniany za uzasadnione alarmowanie w chwilach zagrożenia oraz za nie szczekanie na każdego ujrzanego przechodnia koło posesji. Odwaga, męstwo oraz poświęcenie przedstawicieli tej rasy wpływają na efektywne akcje ratownicze z ich udziałem. Po mistrzowsku potrafią pokonywać niekorzystne warunki środowiska, szukając poszkodowanych i rannych pod gruzami budynków oraz przemierzać dłuższe dystanse w niskich temperaturach tropiąc ofiary lawin.

Berneński pies pasterski jest wzorem nieustraszonego kompana człowieka, który nie cofnie się przed zagrożeniem niosąc pomoc w potrzebie. Nie dziwi zatem wzrost popularności tej rasy. Posłuszne i kochane są wymarzonymi psami rodzinnymi.

---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Berneńczyki w Polsce

Berneńczyki w Polsce

Autorem artykułu jest Radosław Witek

Hodowla berneńczyków w Polsce zaczęła się z końcem lat siedemdziesiątych, ale pierwszy miot pojawił się dopiero na początku lat osiemdziesiątych. Obecnie rośnie zainteresowanie tymi psami ze względu na ich dobry charakter i atrakcyjny wygląd.

Hodowla berneńczyków w Polsce zaczęła się z końcem lat siedemdziesiątych, ale pierwszy miot pojawił się dopiero na początku lat osiemdziesiątych. Obecnie rośnie zainteresowanie tymi psami ze względu na ich dobry charakter i atrakcyjny wygląd.

Oczywiście psy mają przy tym także swoje wymagania względem hodowców: kontakt, zaspokajanie potrzeby ruchu, dbanie o zdrowie, częste szczotkowanie i odpowiednia dieta - ale podobne warunki trzeba spełnić, by utrzymać w dobrej formie fizycznej każdego przedstawiciela dużych ras długowłosych. Berneński pies pasterski to doskonała propozycja na towarzysza rodziny, mieszkającej w wolno stojącym domu z dużym ogrodem. W takim wypadku może pełnić też rolę stróża posesji i towarzysza zabaw dla dzieci. Psy tej rasy bywają stosowane podczas rehabilitacji i dogoterapii, są cierpliwe, wyrozumiałe, kochające, wierne i ufne.

Często możemy spotkać berneńczyki jako psy, będące przewodnikami osób niewidomych oraz pomocników ratowników, najczęściej w regionach górskich. Mogą brać udział w ratowaniu ludzi, porwanych przez lawiny. Historia przystosowała tę rasę do trudnych warunków atmosferycznych, charakterystycznych dla górskiego klimatu, w którym czują się dobrze. Berneński pies pasterski mimo swoich rozmiarów i proporcji może być śmiało określony jako zwinny i szybki, chociaż z oczywistych względów nie jest w stanie konkurować z przedstawicielami innych ras. Jest bardzo aktywny i chętny zabawom a jednocześnie lubi się uczyć i może być przykładem posłuszeństwa.

---

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Husky syberyjski czy yorkshire terier - porównanie ras

Husky syberyjski czy yorkshire terier - porównanie ras

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

Pełne odmiennych cech wyglądu i osobowości wydają się być przedstawiciele husky syberyjski i yorkshire terier. Choć obie rasy cieszą się nie tylko w Polsce ogromną popularnością i uznaniem, nie dziwi prawidłowość, iż miłośnicy jednej z nich często nie preferują drugiej.

Pełne odmiennych cech wyglądu i osobowości wydają się być przedstawiciele husky syberyjski i yorkshire terier. Choć obie rasy cieszą się nie tylko w Polsce ogromną popularnością i uznaniem, nie dziwi prawidłowość, iż miłośnicy jednej z nich często nie preferują drugiej.

Husky syberyjski do dziś jest ikoną psa silnego, wytrwałego, który świetnie nadaje się do ekstremalnych zadani. Właściciele i treserzy podkreślają jego bystrość i szybkość uczenia się. Jednak pod względem inteligencji yorki mogą poszczycić się podobnym ilorazem. Za to wytrzymałość oraz szybkość, które imponują u syberianów znacznie przewyższają kondycję i skromniejszą posturę charakteryzującą yorki.

Jeśli chodzi o przydatność przedstawicieli obu ras, pojawiają się również odmienności. Husky syberyjski rodem ze srogiej tajgi służy do dziś jako najszybszy pies zaprzęgowy, ciągnący spore ładunki na długich dystansach. Wspiera również aktywnych właścicieli podczas joggingu i jeździe na rowerze czy rolkach. Z koleji yorki należące do terierów miniaturowych niegdyś pomagały ludziom głownie w tępieniu gryzoni. W dzisiejszych czasach hodowane są praktycznie wyłącznie w celach towarzyskich, reprezentacyjnych lub komercyjnych.

Ogromną zaletą, jaką zaznaczają co poniektórzy alergolodzy, jest znacznie zmniejszona ekspozycja właścicieli na psie alergeny, dzięki stale rosnącemu, niewypadającemu owłosieniu i braku podszerstka. Pozbawione gęstego, miękkiego futra pod włosami yorki narażone są na niskie temperatury. Dlatego w jesienią i zimą powinny być zabezpieczane kaftanami przed wychłodzeniem. Husky syberyjski, który przeciwnie nie wymaga dodatkowej ochrony przed zimnem, może czuć dyskomfort w gorące, upalne lata.

Z uwagi na dość trudny do poskromienia charakter upartego , szybko nudzącego się syberiana, wielu hodowców odradza jego zakup jako pierwszego psa. Lepiej na pierwszego pupila wybrać mniej niezależną i oportunistyczną rasę, a yorki zdecydowanie ku temu się nadają. Bez względu na drobne niedogodności charakteru czy fizycznej natury, jakie posiadają husky syberyjski i yorkshire terier, miłośnicy tych psów i tak decydują się na ich zakup i hodowlę.

---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Polski owczarek nizinny jedną z polskich ras psów

Polski owczarek nizinny jedną z polskich ras psów

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

Polskie rasy psów są wliczane do grupy odmian psów, których losy były ściśle związane z dziejami mieszkańców obszaru naszego kraju. Według Międzynarodowej Federacji Kynologicznej należą do niej: owczarek podhalański, ogar, chart i gończy polski oraz polski owczarek nizinny.

Polskie rasy psów są wliczane do grupy odmian psów, których losy były ściśle związane z dziejami mieszkańców obszaru naszego kraju. Według Międzynarodowej Federacji Kynologicznej należą do niej: owczarek podhalański, ogar, chart i gończy polski oraz polski owczarek nizinny. Choć ich przedstawiciele różnią się wyglądem i usposobieniem, wszystkie są świetnie przystosowane do warunków atmosferycznych panujących w rodzimych szerokościach geograficznych. Mimo swojego pochodzenia, nie cieszą się u nas zbyt dużą popularnością.

Polski owczarek nizinny (PON) należący do psów pasterskich i zaganiających ma dość przeciętny eksterier. Jego powierzchowność raczej nie chwyta za serce, nie wywołując większego podziwu jak chociażby pozostałe polskie rasy psów. Będąc psem średniej wielkości, o krępej muskularnej budowie oraz długim, gęstym owłosieniu, bywa dość uciążliwy w pielęgnacji. Jego sierść wymaga codziennej dawki odpowiednich zabiegów kosmetycznych. Jednak zadbany polski owczarek nizinny wzbudza większe zainteresowanie.

Pochodzenie rasy należy szukać w regionie Azji Środkowej, na obszarach Tybetu. Pierwsze zmianki o jej pradawnych przedstawicielach na ziemiach naszego kraju sięgają XVII wieku. Polski owczarek nizinny wymaga subtelnej dawki ruchu, a jego hodowla obciążona jest niewygórowanym kosztem utrzymania. Tak jak wszystkie polskie rasy psów sprawdza się w roli stróża dobytku. Szybko się uczy, na dodatek może przebywać w towarzystwie najmłodszych domowników, z którymi chętnie się bawi. Jest opanowany, bystry, niezwykle czujny.

Wielu hodowców odradza jednak niedoświadczonym właścicielom wybór przedstawicieli tej odmiany. Polski owczarek nizinny wymaga gruntownego szkolenia, gdyż bez rzetelnej tresury może okazać się hałaśliwy, uparty i nieposłuszny. Również ceny szczeniaków mogą odstraszać nawet ich najżarliwszych miłośników, ponieważ tak jak pozostałe polskie rasy psów osiągają nieraz spektakularnie wysokie wartości rynkowe.

Z pewnością planując zakup psa warto zapoznać się z informacjami o rodzimych odmianach. Oczywiście nie ma co dyskutować o indywidualnych gustach, ale chociażby z czystej ciekawości dobrze jest przejrzeć polskie rasy psów na zdjęciach oraz poczytać o ich zaletach i słabszych stronach.

---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Dog Canario Hodowla - geneza rasy

Dog Canario Hodowla - geneza rasy

Autorem artykułu jest miwa

Dogo Canario to rasa psów, która powstała ze skrzyżowania ras pierwotnych Bardino i Majorero w XVI - XVII wieku, które żyły na Wyspach Kanaryjskich. Psy te zostały przywiezione przez hiszpańskich najeźdźców

Dogo Canario to rasa psów, która powstała ze skrzyżowania ras pierwotnych Bardino i Majorero w XVI - XVII wieku, które żyły na Wyspach Kanaryjskich. Psy te zostały przywiezione przez hiszpańskich najeźdźców. Dog kanaryjski od samego początku był szkolony do pilnowania stad owiec oraz bydła, ponieważ ich charakter czy temperament był nieprzeciętny. Odznaczały się również dużą siłą a także inteligencją. Psy te zyskały na popularności w XIX - XX wieku, gdy również popularne stały się walki psów. W pierwszej połowie wieku XX zakazano walk psów na wyspach dlatego też hodowla Dogo Canario traciła na popularności, aż w końcu popadła w niemal całkowite zapomnienie i prawie wyginęła. W ówczesnych czasach dbano jedynie o cechy użytkowe psów i ich funkcjonalność, z tego też powodu budowa Presy nie była jednoznacznie określona: spotykano psy o wyglądzie bull: zwarte, masywne, o krótkiej kufie, z dużą ilością białego umaszczenia, inny typ wydłużony i lekki o wyraźnym wpływie majorero oraz najbardziej typowy dla Presy typ pośredni: masywny, ale nie nadmiernie, o sierści verdino z białymi znaczeniami na łapach i piersi. Prawidłowa mieszanka psów kanaryjskich i angielskich dała podstawę genetyczną Perro de Presa, który przetrwał do naszych czasów - psa o wspaniałej budowie oraz idealnego pasterza, stróża i obrońcy. W latach 70-tych XX wieku podjęto próby i starania mające na celu zrekonstruowanie rasy. Perro de Canario został uznany w roku 1989 przez hiszpańską organizację kynologiczną RSCE. W 2001 już hodowla szczeniaków Dogo Canario trafiła na scenę międzynarodową dzięki wstępnemu uznaniu przez FCI. Rasa ta zyskała szybko uznanie w Europie oraz Stanach Zjednoczonych. Obecnie hodowla doga kanaryjskiego służy głównie nam jako pies obronny i towarzysząc.

---

Dogo canario - hodowla dogo canario

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Dog Canario pies kanaryjski - charakter

Dog Canario pies kanaryjski - charakter

Autorem artykułu jest miwa

Rasa Dogo Canario łączy w sobie zarówno opanowanie, zrównoważenie, a także posiada umiejętność samo kontrolujące i powagę wobec zagrożenia, sam wygląd wskazuje na dużą siłę oraz szybkość często wykorzystywaną podczas pełnienia fukncji stróża.

Rasa Dogo Canario łączy w sobie zarówno opanowanie, zrównoważenie, a także posiada umiejętność samo kontrolujące i powagę wobec zagrożenia, sam wygląd wskazuje na dużą siłę oraz szybkość często wykorzystywaną podczas pełnienia fukncji stróża. Ta rasa posiada dosyć groźne spojrzenie. Psy kanaryjskie Canario są porywcze również zwinne i bojowe. W przypadku jakiegokolwiek zagrożenia reagują szybko, odważnie oraz zdecydowanie i bardzo skutecznie w realizowaniu powierzaonych im zadań. Dogo Canario jest to pies raczej niekonfliktowy. Nie jest zaczepny i wśród spokojnie zachowujących się ludzi i psów również pozostaje spokojny, jednak na agresywne zachowanie innego psa czy człowieka zareaguje bardzo szybko. Świetnie radzi sobie z funkcją stróża czy psa obronnego. Został on szczególnie obdarzony przez naturę do prowadzenia stad bydła i owiec. Groźny głęboki głos, pomaga mu tylko w tym żeby sprawnie i szybko odstraszać potencjalnego wroga. Charakteryzuje się tym że jest nieufny wobec obcych ale wierny wśród swoich. Dogo Canario jest bardzo przywiązany oraz opiekuńczy w stosunku do dzieci. Powinien być prowadzony przez osobę, która ma doświadczenie w układaniu psów bojowych, ponieważ ta rasa ma skłonności do zachowań agresywnych. W nieodpowiednich rękach pies ten może być bardzo niebezpieczny i groźny, azkolwiek z odpowiedzialnym właścicielem stanie się miłym, oddanym kompanem. Szczeniaki Dogo Canario są miłe i symaptyczne, nie trzeba poswięcać im zbyt wiele czasu.

---

Dogo canario szczeniaki - hodowla psów kanaryjskich

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Owczarek kaukaski w wykazie psów agresywnych

Owczarek kaukaski w wykazie psów agresywnych

Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek

W Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku dotyczącego wykazu ras psów uznawanych za agresywne na liście znalazło się ich kilkanaście. Owczarek kaukaski jest jedną z ras, która znalazła się w rejestrze.

W Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku dotyczącego wykazu ras psów uznawanych za agresywne na liście znalazło się ich kilkanaście. Prawo kładzie obowiązek posiadania zezwolenia organu gminy do hodowli lub utrzymania ich przedstawicieli. Owczarek kaukaski nie jest jedynym psem należącym do sekcji molosowatych, który został uwzględniony w rejestrze. Obecność tych psów w wykazie nie powinna kojarzyć się potencjalnym właścicielom jedynie z trudnościami w nabyciu tych zwierząt, ale z obowiązkiem i odpowiedzialnością za ich wychowanie.

Owczarek kaukaski podobnie jak równie sympatycznie i uroczo wyglądający akbash dog pochodzący z Turcji czy moskiewski stróżujący nie budzi u ludzi lęku ani obaw. Psy tej starej rasy potrafią być zrównoważone, czujne i stanowcze. Trzeba jednak wiedzieć, że często przejawiają skłonność do dominacji oraz dzięki silnie rozwiniętemu poczuciu terytorializmu nie tolerują intruzów, bywają nieufne wobec obcych. Nieumiejętnie prowadzony owczarek kaukaski łatwo może zacząć przejawiać agresywną naturę. Stąd wielu hodowców odradza niedoświadczonym opiekunom wybór przedstawicieli tej wspaniałej rasy niezależnych psów.

Ciężka, zwarta budowa ciała, silnie umięśniona sylwetka sprawiają, że owczarek kaukaski nadaje się także dzięki posturze do pełnienia roli stróża i wykorzystania go w celach obronnych. Dużą zaletą jest jego zamiłowanie do przebywania na dworze oraz odporność na niesprzyjające, srogie warunki atmosferyczne. Posiada również niezwykle pożądany u stróży domu atut w postaci braku zbędnej hałaśliwości i namolnego ujadanie. I co ważne dla wielu opiekunów, dla rodziny psy potrafią być bardzo przyjacielskie oraz miłe.

Owczarek kaukaski jest rasą, która z pewnością wymaga więcej czasu i cierpliwości w tresurze. Wybierając jej przedstawiciela na swego towarzysza należy wiedzieć, że najczęściej respektuje tylko jednego, uznanego przez nich pana. Jeśli chodzi o pozostałych domowników godzi się ich tolerować, pozwalając na głaskanie i zabawę, ale nie słucha żadnych poleceń wydawanych przez nich.

---

Artykuły na każdy temat

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Hovawart - pies doskonały

Hovawart - pies doskonały

Autorem artykułu jest Iwona - TESORO MIO

Hovawart to najwspanialszy pies na świecie. Za tym pięknem czai się temperament i charakterek. Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny, ale nie są to psy dla każdego! Chcesz dowiedzieć się więcej - koniecznie przeczytaj artykuł.

HOVAWART

Hovawart jest najwspanialszym psem na świecie. Chyba nikt, kto ma hovka, nie powie wam nic innego - Julia Wolin.

To piękne słowa i piękny pies, ale trzeba wspomnieć, że za tym pięknem czai się temperament i charakterek. Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny, ale nie są to psy dla każdego! Wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i zdecydowanym podejściu. Są niezwykle uparte, skłonne do stawiania na swoim, wykorzystując każdą niekonsekwencję przeciwko człowiekowi. Hovawarty są bardzo sprytne i łatwo się uczą, ale trzeba być przy tym kreatywnym, ponieważ szybko sie nudzą. Przeważnie ćwiczą, gdy sprawia im to wielką przyjemność lub gdy im się to opłaca. Jeśli chcesz psa, który o każdej porze dnia i nocy wykona bez mrugnięcia okiem Twoją komendę, to hovawart nie jest tym, czego szukasz - chyba, że staniesz się od niego sprytniejszy.

Hovawart to chodząca doskonałość - 3 w 1: przyjaciel, stróż i sportowiec.

Zawsze wierny i oddany właścicielowi. W każdych okolicznościach czuwa nad swoją rodziną. Rewelacyjnie sprawdza się w różnych warunkach pogodowych. Wymaga ciągłego kontaktu z człowiekiem, codziennych spacerów, szkoleń.
Rasa hovawart wywodzi się z Niemiec - pierwsze wzmianki pochodzą z XIII wieku. Więcej na ten temat znajdziesz http://www.tesoromio.pl.

Nie są to małe pieski - wg wzorca ich wysokość w kłębie powinna wynosić:
psy : 63 - 70 cm,
suki : 58 - 65 cm.

Szczegółowy opis rasy znajdziesz http://www.tesoromio.pl.

Hovawart występuje w trzech umaszczeniach:

Blond: przypominający swoim wyglądam goldena. Podstawą do oceny prawidłowości wybarwienia są rozjaśnienia na brzuchu i portkach. Pigment na powiekach, wargach i poduszkach łap jest czarny. Dopuszczalny jest rozjaśniony nos.

Czarne podpalane: czarne z podpalaniami. Kolor znaczeń średnio jasny. Znaczenia występują nad oczami, poniżej grzbietu nosa, skąd sięgają do kącików warg, na gardle, piersi, łapach i ogonie. Pigment na powiekach, wargach i poduszkach łap jest czarny.

Czarne: włos jest czarny i błyszczący. Czasami występują pojedyncze, małe białe plamy na klatce piersiowej, białe włosy na palcach nóg i końcu ogona. Pigment na powiekach, wargach i poduszkach łap jest czarny.

Jeśli chcesz poczytać na temat HOVAWARTÓW
polecam stornę www.tesoromio.pl

---

Iwona PiątkowiakPolska

Hodowla Hovawartów TESORO MIO

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl